Ik voel me zeer verbonden met mijn vak, heb aan de wieg gestaan van de ontwikkeling ervan. ‘Psychosomatiek’ dekt niet echt de lading. Ook het BPS model is te smal voor ons domein. In feite bestrijkt dit alle beïnvloedende factoren van een beweegprobleem, ook bijvoorbeeld de contextuele. Ik houd van het indirecte in onze behandelsetting. De laagdrempeligheid van de fysieke invalshoek en niet te vergeten het fysieke contact is onze troef en verschaft ons een unieke positie in het zorglandschap. Dat moeten we echt nooit overboord gooien! Via de lichamelijke ervaring kunnen we niet functionele patronen achter een beweegprobleem op een heel krachtige manier inzichtelijk en hanteerbaar maken. Zelfregulatie en aandacht voor het sociale domein zijn hierbij speerpunten.

Het NFP bestuur, waar ik ooit deel van uitmaakte, was in die tijd geen schim van wat het nu is. Het was echt pionieren. Een student had het een keer over de ‘Calimero-houding’ van de PSF – ik geloof dat we die inmiddels toch wel achter ons gelaten hebben. Het bestuur is professioneler geworden en heeft veel bereikt in de contacten met de zorgverzekeraars. Mooi ook dat er een nieuw BCP wordt geschreven. Vanuit de opleiding stemmen we regelmatig hierover met hen af, over de te ontwikkelen EPA’s (een soort onderwijskundige variant van het BCP  [1]) en over alle ontwikkelingen in en rondom ons vakgebied. PSFers zijn in de afgelopen 2 decennia zichtbaarder geworden.

Het inspireren en toerusten van fysiotherapeuten voor ons specialisme ligt me goed. Op de HU leiden we met een team goed gekwalificeerde en bevlogen collega’s studenten op tot master psychosomatisch gespecialiseerd fysiotherapeut. De prijs voor de sterk wetenschappelijke insteek van een Master of Science opleiding is de wat beperkte aandacht voor de klinische competenties. Enerzijds jammer, maar een kritische attitude t.a.v. ons handelen is m.i. cruciaal voor de ontwikkeling van ons vak. Samen met een behoorlijk niveau van zelfreflectie biedt dit een veelbelovende springplank voor verdere professionele groei.

Ik houd van de complexiteit, zoals we die zo vaak in het diagnostische traject aantreffen. Om samen een beetje orde in de chaos te creëren, waar mensen mee binnenkomen. Het werken in een lage SES-wijk voorziet hier goed in. Fijn ook om met collega’s van de ‘Expertgroep PSF en lage SES-wijken’ over allerlei uitdagingen, waar deze populatie ons voor stelt, te kunnen sparren! Wij kunnen hierin echt het verschil maken. Maar ik houd ook van hele eenvoudige oplossingen. Zo was mijn kortste traject dat van een vrachtwagenchauffeur met ademproblematiek. Toen ik bij de intake suggereerde dat hij z’n broekriem misschien iets minder strak zou moeten aantrekken belde hij me na een paar dagen op dat de ‘behandeling’ wegens succes al kon worden afgerond! Of die vereenzaamde vrouw met chronische pijnklachten, die ik op het spoor zette van een natuurwerkgroep. Dan is mijn dag goed.

PSFers hebben nogal eens een uitstraling van ‘moeilijk-moeilijk’. Probeer het toch ook luchtig te houden; gebruik je creativiteit en humor. Maar vooral (om met Emmanuel Levinas te spreken): weet je verbonden met de Ander, door het appèl dat hij/zij op je doet.