Ik ben Maaike Bluemink. De fysiotherapie kwam al heel vroeg op mijn pad. Want door mijn topsportcarrière in het basketball, in de jaren 80, had ik de keus snel gemaakt. Van alles leren over de body, psyche en de ziel, dat was het helemaal. Als fysiotherapeut met mensen werken!

Ik heb veel invalwerk gedaan in fysiotherapiepraktijken. Ook als pmt’er op een basisschool en jarenlang was ik docente zwangerschapsgymnastiek. Ik ben een geboren en getogen Brabander, en via Maastricht, ben ik neergestreken in het Friese Oranjewoud. Al jaren ben ik samen met mijn lieve man en heb drie grote, volwassen kinderen. Ik werk nu als traumatherapeut in mijn eigen praktijk en twee dagen in een middelgrote fysiotherapiepraktijk in Joure.

Ruim twintig jaar geleden was de grote ommezwaai binnen de fysiotherapie. Er werden eisen aan de accreditatie en scholing gesteld. Voor mij was dat een moment van keuze. Of ik vond een vaste baan binnen de fysiotherapie of maakte ik de switch naar het onderwijs, misschien een studie psychologie. En opeens vond ik een baan, part-time, in een kleine praktijk.

Na 8 jaar heb ik de stap gezet naar een grotere praktijk, met een team van specialisten, fysiotherapie Joure. Ik voelde het verlangen om meer kunnen betekenen voor de cliënt. Dankbaar ben ik mijn toenmalige werkgever, want hij lanceerde het voorstel om naar de HU te gaan voor een masterstudie PSF. Het was super om een gedegen opleiding te doen met veel verdieping op gebied van de psychosomatiek. Samen met jonge en enthousiaste collega’s. Ik was helemaal up-to-date met alle ontwikkelingen op gebied van chronische pijn, de SOLK-klachten, stresspatronen herkennen en kunnen reguleren. In 2013 heb ik de masterstudie PSF, hogeschool Utrecht afgerond. Ik ging aan de slag met de stressgerelateerde klachten die ik nu goed kon herkennen en begeleiden. En ook de  psychosomatiek verder integreren in de praktijk, 2-sporenbeleid.

En ik wilde verder met het lichaamswerk en deed de opleiding Somatic Experiencing. Deze opleiding was voor mij ècht de kers op de taart. Het traumawerk is precisiewerk, het intunen op de body, connectie maken met de neuroceptie. Werken met het grote onderbewuste. Het zien en voelen de lichaamssignalen, de connectie met de adem, herkennen van de emoties. Alle lagen worden geraakt en daarna volgt de transformatie. De cliënt ervaart meer opluchting, verkracht en kan zijn pijnen veel beter hanteren. Heel blij word ik van het werk.

Sinds 2012 ben ik lid van het NFP. Het is een leuke club collega’s om samen te sparren en doorverwijzen. En het kennis delen door intervisie. Het NFP heeft voor mij een belangrijke functie in het veld van de zorg. In het handhaven en versterken van onze positie en bijbehorend goed uurtarief in het zorgveld. Ik zie voor de PSF veel kansen en mogelijkheden. Om vroegtijdig én laagdrempelig hulp te bieden aan de complexe cliënten.

Ik zie voor mij dat de verzekeraars in het kader van preventie en welzijn een traject beschikbaar gaan stellen. Het is een traject waarin je als cliënt keuze kan maken voor persoonlijke groei, mentale fitheid en leiderschap. Weg van het “hokjesdenken”, het eenzijdig kijken naar sec de lichamelijke klacht en pilletjes als oplossing. De cliënt krijgt de kans om zijn fysieke en mentale gezondheid te optimaliseren. De psychosomatische fysiotherapeut kan dit prima doen op een laagdrempelige wijze.

Een mooie casus die ik wil delen is een jongeman van 20 jaar met meer dan een jaar heftige pijn in zijn rechterschouder. Hij was gevallen van de fiets na een avondje stappen. Mijn collega heeft het revalidatietraject begeleid met oefenen en dryneedling. Functioneel was de schouder goed belastbaar, alleen hij bleef constant pijn voelen. Tijdens mijn PSF-intake vroeg ik naar hoe en wat van de val. Hier kwam heel aarzelend antwoord dat hij het echt niet wist, want toch de nodige alcohol op. Hij wist ook niet precies hoe thuisgekomen, en ik voelde de schaamte in zijn woorden. Wij hebben op de bank gewerkt. Hij kon heel rustig voelen naar de pijn, met kleine rustige zachte onderzoekende bewegingen. Waarop de pijn toenam, daar zijn wij blijven stilstaan. En door het vertragen kwam ook de emotie, kort en heftig. Hij uitte zijn woede en voelde tegelijkertijd zijn kracht. Uiteindelijk was er heel veel opluchting, hij kon letterlijk weer ademen. Onze volgende afspraak was direct de laatste, want hij vertelde dat zijn probleem was opgelost.

En met een glimlach op mijn gezicht zeg ik dat ik het leukste werk heb als psf’er en als traumatherapeut. Ik vind het leuk om kennis te delen, en wanner je een vraag hebt, laat het mij weten.

Genoeg geschreven over mijzelf, ik geef de pen door aan Fokje de Wit!